hoe in de Amazone de superioriteit aan de natuur zegeviert duizenden woudreuzen worden doorkliefd voor een vierbaansweg hoe een vissersvolk al eeuwen leeft van bos en natuur verjaagd wordt uit het regenwoud voor een klimaattop aldaar hoe het antropocentrisch perspectief de leestekens van de natuur vertrapt de zintuigen verschrompelt…

Lectori et lectoribus salutem! Lezeressen - en den lezer - heil Lach maar, pennenlikkers, er zijn meer Ladies die mij volgen dan het Leeuwendeel der males Logenstraft u deze kreten Leugens, nonsens als fakenews? Leuk hoor, als u niks laat weten Lectori et lectoribus Laat dit gezegd zijn in mijn Live verbinding met de studio Lang…

Op straat staan wetten, op muren geschreven. Een grens is een lijn, een deur heeft een slot, orde bewaakt door een zichtbare macht. Maar daar, in het rijk van nullen en enen, waar ogen niet kijken en stemmen verdwijnen, heerst een wereld zonder geboden, een koninkrijk zonder verweer of terrein. Geen agent op de hoek, geen rechter die weegt…

Het slenteren doorheen vale novemberdagen, gebukt onder grijze wolken met vroege avonden, wordt de zomerpoort gesloten weergevonden nergens kon ik naar je naam vragen. Iets is me ontnomen en verarmt mijn wezen in dit leven: mijn goede vriend verworden tot herinnering, die weemoed wekt van thuisloze verstekeling, mij hopen doet dat u alle…

In antwoord op Kamervragen over het wel en wee van de deus ex machina uit zuidelijke oorden op zijn schreden kerend vanuit Santiago de Compostella via de camino naar het hoger gelegen noorden waar de golfstroom zich steeds meer laat gelden, weiden onderlopen en elf friese steden dreigen te verdwijnen in de anonimiteit der historie waar zelfs…

Het is een verkeerd verhaal van de mens, vrouw en vrouw-er dat de wereld tekent het wijdverbreide verhaal dat de vrouw een gat is in de borst van de man en hem steeds weer een rib kost (arme man, eerst door God en daarna met zeven paarden uit de klei getrokken) de mannelijke fantasie van man-nin het droombeeld dat zij moet spelen om…

Ik leef op vijf milligram - een vederlicht gewicht dat mij toch draagt. Stabiel, zeg ik dan, alsof stabiliteit nergens knarst of stilletjes bijt in de rand van mijn dagen. Maar elke drie maanden tikt een rekening als een klok die harder is gaan slaan. Eerst 150, nu 190 - bedragen die groeien als de zorgen die ik niet vroeg. Ik leg…

Zij staat met d’r voeten in de klei, Hollands glorie en welvaren, Bewijs van luctor et emergo, Met wapperende haren in de wind. Zij aan zij voor volk en vaderland, Met de leeuw van Vlaanderen, Marianne van la douce France, Verslaat zij de gesel uit ’t Oosten. Daar helpt geen blond geverfde kuif, Noch ’t leeghulzig gebral, Op de…

De geur van kale, beregende takken zweeft al stijgend en dalend door donker bos, raakt vermoeid, hangt tenslotte geheel los, laat zich naar verlichte ramen zakken. Fijne spijzen, dampend, vers gebakken, vatten reuk van nat hout en verlopen mos: woud- en keukenlucht zijn één strijdbaar ros, dat zorgt voor zaalvrede en -gemakken. Welke smaak…

============ =================== moeder zei ooit dat alles veilig was, juist door al het gebid, maar ik hoorde alleen het tikken van vergeten geesten en loeiende dieren de muren stoven kalk van oude generaties, dood en onder, ver onder de vloer lag het kind dat ik had moeten zijn. de buitenwereld klopte aan met moddervingers— schoolrapporten…

Licht streelt het pad zacht woorden fluisteren de ziel stilte draagt het goud Elke dag wandel ik door ‘t leven, opmerkzaam voor wat zich openbaart de wereld fluistert zachte woorden, onverwacht, die mijn ziel verklaart een lichtspel raakt mijn diepste wezen, taal en schoonheid in hun macht de zintuigen ontwaken vredig, een stille dans van…

Immer dezelfde woorden en klanken vibrerend op immer dezelfde golven... Niet van hem, Narcissus niet van ons, de dichters want die leest zij nooit zij is obsessief uitermate irritant in zichzelf gekeerd en bovenmate idiosyncratisch en bovendien compulsief Zij bevredigt zichzelf verbaal, en publique zij kleedt zich uit ademt…

Als een Atlas die de wereld niet meer torsen kan, als een onkusbare prinses in deze modderpoel, als een vergaloppeerde pony in de onbestaanbare stad, als een inhoudsloze boodschapper van alle goden los, als een To-To in het bos van boos geworden dromen, als een uitgefaseerde donder- & bliksem-winterstorm, als een vorm verzand in onwelluidend leiderschap…

ademen in eb en vloed, in dag en nacht in verleden en heden, is het laten gaan van oude beelden? bij opstandigheid, of bijwijlen mild of zacht als een verwachting oplost in de oceaan of achterblijft in de as van woestijnrood vuur . ik raak stilaan de klanken kwijt, mijn geheugen laat ze los op een onverwacht of sluimerend verlangen, wel…

Mijn oog viel op een vlek onder de zee van woorden en verklaringen, begrippen in lemmata, van ajax tot xantippe in dit geval op cannae vlak bij zee die jij als mare nostrum vast zult kennen de middellandse zee bij de romeinen de vechtjassen voor caesar en de zijnen die heersers werden van de apenijnen ze haalden met hun ijzersterke schilden…

Het ligt al wel op zijn lippen, Komt er evenwel niet overheen, ’t Blijft vooralsnog nog liggen, Op ’t puntje van z’n tong. In het duister van de nacht Fluistert ’n donkre stem, Eer niet over z'n lippen kwam, Wat hij niet had verwacht. De woorden blijven hangen In ’t duister van de nacht, Zijn gevoelens van verlangen, Naar tijden…

Het klinkt in deze context wat banaal Maar hoe heet deze vrouwenchirurgijn? Nomen est omen doet soms teveel pijn Al opereert zij op beperkte schaal Het thema slaat bij weinig lezers aan Laat het met rust Coen, schuif het van de baan...…

al dat gezeik over de zee hoe leuk het allemaal wel niet was ik doe er niet aan mee het was sowieso een slecht idee een huisje met amper een terras en dan ook nog met z’n twee oké de hond was er ook bij die was redelijk tevreé en we hadden ook een spelletje mee wat jij van-z’n-lang-zal-ze-leven niet winnen gaat maar je speelde en verloor…

Terwijl hij met zachte wanhoop vraagt waar de wereld is wacht iemand op een nalatige trein wankelen anderen door vergetelheid niemand die in beweging komt die hem in zijn armen houdt. Terwijl oude bomen vallen vraagt hij waar de liefde is worden diepe wortels doorgesneden buigen takken zich naar de aarde wachten verborgen uitlopers op…

Waarom ben ik ineens zo blij omdat de zon weer schijnt na dagen somber weer? Er hangen nu nog wel wat gele blaadjes, die binnenkort met wind en regen ook wel vallen gaan, maar toch vervult mijn hart zich nu met hoop want straks komt weer een nieuwer licht en gaan de dagen ook weer lengen. Wat ook nog de winter straks misschien zal brengen…